Ang tunay na kaligayahan ay hindi nakukuha sa pera, kasikatan, o pagnanasa, kundi nararamdaman sa tapat na ugnayan sa Diyos at sa taos-pusong pagsasagawa ng pagsamba.
Kapag sinamba ng isang tao ang kanyang Panginoon nang may katapatan, at natagpuan niya ang tamis ng pagdarasal, paggunita, at panalangin — mararamdaman niya ang kapayapaan at katiwasayan, at ang kanyang kaluluwa ay nagiging konektado sa pinagmumulan ng liwanag at awa.